کی شود جانِ تو از عالمِ ارواح خبر

بعد از آنت بدهد جان و جهانی دیگر

در امانیت نشاند که نترسی ز خطر

عشق را مردِ سفر باید نه مردِ حضر

پس تو هم جز به توکلت علی الله مسپر

نه به خیر از تو بگردد به حقیقت نه به شر

ور نه ای چون نکند سود حِیل رنج مبر

چون نظر شد چه ز آهن زده سوزن چه ز زر

کز دوتایی ست گرفتارِ فنا حلقۀ در

کم ز پروانه توان بود به پروانه نگر

عهده بیرون فکن از گردن و اندیشه مخور

کار تقدیم قضا دارد و تقدیرِ قدر

راهِ دیوانگی این است تو دانی دیگر