توبه بشکستند ما را برسرجمع آشکارا

خسرو فرخنده انجم حکم کرد و کرد پی گم

متقّی مخمر نشاید کارها را وقت باید

چون چنین افتاد سرده جامه ای پر بر کفم نه

هم به غایت شرمسارم هم قیامت در خمارم

صد بلا بر من گمارد عشق و یک جو غم ندارد

کی پذیرد استقامت اضطراب این قیامت

عیب خود باید بدیدن پس زبان در ما کشیدن

بر نزاری عیب کردن رنج بیهوده ست بردن