باز اوفتاد در سرم از عشق خار خار

خاری دگر چه می کنم آخر مگر هنوز

دارم به جایِ گل همه شب خار در کنار

زین پیش تر زمانه به ره بر نمی نهاد

شب هایِ تا به روز به عمدا همی کند

خوابم کجا که از مژه ها خار ساخته ست

حاجت به خار نیست که در خواب گاهِ من

موی از بخارِ مهر شود خار بر تنم

سهل است گو ز پایِ من این خار بر میار

مغرورِ حسن را چه عجب گر ز برگِ گل

گو از شبِ ضلالتِ زلفم مده خلاص

جانا روا مدار که در نو بهارِ حسن

چو عمر صرف شد ندهد لذّتی حیات