ما را به سرِ کویِ خرابات برآرید

گو مدّعیان از سرِ تشنیع و شماتت

این پیرِ ملامت زده را سلسله در حلق

و آن گه به سرِ دارانا الحق چو حسینش

امروز ملامت که چنین منکر عشقید

ای بی خبران تا به درآیید ز خلقی

گردن مکشید از لگدِ عشق به تسلیم

از اهلِ هُدا عذرِ محاکات بخواهید

پایی به وفا در رهِ اخلاص بکوبید

از خود به درآیید و ملاقات ببینید

دست از من و ما و خودیِ خویش بدارید

یا بر گهرِ سفتۀ من عیب مگیرید

گر پندِ نزاری بنیوشید سرِ فخر