ز چشمِ مردمکِ دیده آب می آید

فرو گریز که مستِ خراب می آید

به صید کردنِ جان چون عقاب می آید

ز چشمِ بد که چنان بی نقاب می آید

وگر خطاست مراهم صواب می آید

که بویِ سوختگی زان کباب می آید

متاع نازک و خر در خلاب می آید

نه دیده را به چنین دیده خواب می آید

مرا که طوقِ گریبان طناب می آید