ما را نه ممکن است که از تو به سر شود

آرام نیست یک نفسم در فراقِ تو

گر جرمِ آفتاب بپوشد شگفت نیست

نامِ تو بر زبانِ قلم می دهم برون

هر جان که دل به ابرویِ هم چون کمان دهد

کو همّتی که بر شکند از وجودِ خویش

می بایدم که محو شوم در کمالِ دوست

جانم در آرزویِ جمالت ز بس شتاب

تا پس نه دیر زود در اطرافِ کاینات