ای دل به اختیار تو کاری نمی رود

می بایدم که با تو قراری رود به صبر

پر شد کنار تا به میانم ز آب سر

گفتم در این میانه مگر با کنار دوست

گفتم ز حال خویش کنم عرضه شمه ای

در هیچ گوشه نیست که بر سدره نیاز

گر صد هزار جان برود در مصاف عشق

گفتم نزاریا نروی در محیط عشق

خو کن به نامرادی و تن زن به عاجزی