من چه غم دارم اگر با من خوش اند ار ناخوش اند

ز آدمیّت شان نصیبی نیست یا مستوحش اند

جرعۀ جامی است کز مبدایِ فطرت می چشند

وز حسد فی الجمله باری در میان ِ آتش اند

حسرتا غبنا که این مشتی گدا سلطان وش اند

آن گروه اند از همه عالم که در غلّ و غش اند

پای مالان را چه نقصان گر بر ایشان بر کشند

هیچ دیگر نیست با سیّارم ار هفت ار شش اند

دل به ایشان می دهم الحق که زیبا و کش اند

ابروان شان بین که پنداری کمانِ آرشند

این همی دانم که مستان محقّق بی هُش اند