دکانِ رازِ من گویی به سر بازار بنهادند

چو با او در نمی گنجد جز و من کیستم باری

خیال و عقل و وهم و دانش و بینش اگر زین پیش

نمی بارم بگردیدن ز حال خود که بنیادم

کسی را نیست از رویِ حقیقت بر کس انکاری

من ار بی طاقتی کردم چنین آمد تو رحمت کن

اگر طاقت ندارم در فراقِ دوست معذورم

چه سنجد قطرهٔی در معرضِ دریایِ بی پایان

اگر چه آفتابِ عشق از کونین می تابد

به باغی مشتبه کردند خلدِ جاودانی را

بهشتِ عدن خواهی نیست دیگر جز رضایِ او

بهشت ای یار اگر هشت است و گر و هشتاد پنداری

محبت در میانِ دوستان پیوسته خواهد بود

بلی در کثرت وحدت یکی غیرست و دیگر او

نزاری هم تو بوده ستی که پیشِ خود براستادی

برو در عالمِ کثرت به حلاّجی مکن دعوی