من از در تو به جایی دگر نخواهم شد

چنین که مستم از آن هر دو چشم مخمورت

نظر به من کن اگر عشق پاک خواهی باخت

من از حرارت شیرین چنان بسوخته ام

پدر عتاب همی کرد کز جنون تو من

جواب دادم بابا مگر تو پنداری

گریز چون کنم از حکم اوستاد ازل

نه مرد عقلم و تحصیل عشق خواهم کرد

ز ننگِ آن که نزاریِ عاقلم خوانند