هر که را عشق هم نشین باشد

خانه خالی که دوست ننشیند

بی نمازی بود که در رهِ عشق

دوستان در چنین بلا که منم

عاقبت غم در آرد از پایم

کم ز کاهی بود به بازویِ عشق

بر سرِ خاکم ار به رستاخیز

بر کشد تا به آسمان فریاد

عزمِ غربت نزاریا نکند

بر نخیزی دگر ز خاکِ درش