مرا اگر چو دو چشمت هزار جان باشد

گر استخوانِ تنم هم چو سرمه خاک شود

چه گونه صورتِ شیرین هنوز در سنگ است

کمندِ زلفِ تو در گردنم همی تابد

من از میان بروم چون تو در میان آیی

جهان به رویِ چو ماهِ تو خرّم است و به لطف

دهانت ار به حلاوت نبات نیست چرا

لبش هر اینه کی باشد از خضر خالی

به رغمِ من سرِ زلفت به دستِ بادِ صبا

بپوش روی ز کوته نظر که صحبتِ او

مکن در آینه رویِ نکو نگاه بسی

به دوستی که وصالِ توم چنان باید

قبول کن ز نزاری حدیثِ عشق ومگوی

به گوشِ جان بشنو کز میانِ جان گوید