منتظرِ هدهدم تا ز سبا کی رسد

گرچه ز حد شد برون مدّتِ هجران ولی

گرنه بریدِ صبا واسطه باشد دگر

صبر کنم حالیا تا ز طبیبِ امید

از درِ حق نا امید بازنگشته ست کس

وسوسۀ انتظار بی طمعی نیست هم

مشورتی با خرد کردم و گفتم بگوی

گفت نزاری خموش شیفته رایی مکن

زان که تو دانی و من آن چه تو داری امید

گفتمش آن جا که من می رسم آخر هزار