کیست که چاره ای کند جانِ به لب رسیده را

کیست که او خبر کند یار مرا ز حال من

هیچ خیال آن پری از نظرم نمی رود

تفِّ سمومِ سینه ام تا به خیال کم رسد

باز اگرم به ره بوَد بخت ز خاک کوی او

جان کند و جگر خورد هر که چو من به دستِ خود

جز به خلافِ اهل دل سیر نمی کند فلک

یاد مکن نزاریا عهد گذشته تا دمی

عمرت اگر وفا کند باز رسی به دوستان