آن ترک که با ما قدم از صدق و صفا زد

اوّل به وفا گرم تر از برق درآمد

بُل غاغ شد از لشکرِ غم ملکِ وجودم

هر آه که از سینۀ من دود برآورد

خاطر به که پیوست که ببرید ز ما مهر

گر جور کند بر من و گر تیغ زند یار

بر هر چه کند دوست سخن نیست نزاری