یارِ ما ولوله در عالمِ راز اندازد

خوشش آن قامت و بالا که خود استادِ ازل

ساقیا باده دمادم ده و با چنگی گوی

دشمنِ سختِ من است آن که حدیثِ من و دوست

بارها خواستمش گفت که یک حلقه از آن

غیرتم باز پشیمان کند و داند عقل

چشم بر هم مزن ای دیده که برخواهد خاست

واعظی گفت به مقصد نرسد الّا آن

خود خیالِ تو نزاریِ خراباتی را

هر که محمود بود بر همه عالم بندد