مشتاق لقا روی نظر باز نگیرد

جز دیدن خوبان ندهد باصره را نور

صاحب نظر آن است ست که چشم از همه عالم

پاکان که نظرشان همه خیرست ز فرزند

ما را مکن ای مدعی از روی نکو منع

تا زنده شود دوست به بوی نفس دوست

حکمی ز ازل رفت یقین دان که چنین حال

فرزند که عاشق شد از او کار نیاید

بر بادیه ء آتشِ عشق آنکه گذر کرد

در پای نزاری مشِکن نیزه تشنیع

باری ز من این پند درین شهر بگویید