امروز که باده می توان خورد

هان تا به موافقت برآریم

هر کو سرِ پایِ خم ندارد

چون لاله کنیم از پیاله

زان می که ز عکسِ پرتوِ او

زان می که پلنگِ هیبت او

بر سنگ زدیم شیشۀ نام

چون فایده نیست چند نالیم

هیهات که صرصرِ ملامت

ما پختۀ کارگاهِ عشقیم

بیزار شدیم از نزاری