اکنون ملال خاطرش بر ما ببست آن راه را

هم چشم دارم کز کرم بردارد آن اکراه را

بر خون و مال بندگان حکم است و فرمان شاه را

دست تصرف زین قبل در جان رسد دل خواه را

در پیش صرصر راستی وزنی نباشد کاه را

بانگ شبیخون برزند غارت کند بُن گاه را

یعنی که بی مسند نشین رونق نباشد گاه را

آری نباشد حاصلی از قدرِ یوسف چاه را

بر شاخ بالا دست رس کمتر بود کوتاه را

یارا ندارد لاجرم از دل برآرد آه را