دولتِ آن کس که عمر با تو گذارد

آن که زیارت کند ترا به ارادت

نی غلطم بر تو مدّعی به محبّت

عمر بباید که باغ بان چو تو سروی

عیب کنندم که دل بدو مده از دل

قدرتِ رفتن ز پیش صیدِ زبون را

با چو تو زور آزما که راست نگویی

باده به من ده که مه صلاح و مه تقوا

زاهدِ صد ساله را ز دست تو سیکی

نفس مپرور نزاریا که محقّق

سینه چو صافی کنی مقیمِ خرابات