که یاری از سرِ دردی بزارد

ز کویِ دوست بیرون شو ندارد

دلی دارد به دل داری سپارد

که خود را هم ز مردم می شمارد

به سوزِ عاشقان نسبت ندارد

که زهرش هم چو مَی خوش می گوارد

خرد پیشانیِ افعی نخارد

معافش دار اگر طاقت نیارد

به عمدا بر سرِ وقتم گمارد

به رغبت جانِ شیرین وا گذارد

که حالا بر زبان دندان فشارد

زلالی بر سرابی چند بارد

کسی باید که در گوشش گذارد