چه شود گر بپذیری من تر دامن را

جان دریغ از تو ندارم اگرم راه دهی

هم دل ماست که بر ما به ستم می گرید

با من ای یار اگر یار منی یاری کن

مردمان در حق من هر چه بتر می گویند

دوست داند که مرا با که سر و کار افتاد

من که ام کز تو سخن گویم و از قصّه ی خویش

با رقیبان شده بر بوی توام هم خانه

کو نسیمی ز عرق چین تو تا بنماید

ساقیا دیر مکن زود بده ساغرِ می

تازه رو باش و مینداز گره بر ابرو

از مجاریِ دماغم نرود دود بخور

خویش را از نفس سوخته دل دار نگاه

آیه ی خلّصه الله به که آمد دانی

شد نزاری ز خیال تو چو سوزن باریک