به دستِ خیره کُشی چون تو مبتلا افتد

که گوهری چو تو در دستِ هر گدا افتد

مده ز دست که چون زلف زیرِ پا افتد

چه گونه باشد اگر دیده بر شما افتد

که خاطری به دگر خاطر آشنا افتد

امیدوار توقّف کنیم تا افتد

بدین بهانه مگر خاطرت به ما افتد

هنوز باش که این قصّه تا کجا افتد

که محرمی چو نزاری به عمرها افتد