ای ترک ما گرفته و از ما نکرده یاد

آبم به روی کار برفته ست و دل ز دست

گه گه اگر کنم به ادای نماز عقد

پس چون کنم چه چاره توان کرد با خیال

سلطان عشق مملکت جان فرو گرفت

تسلیم پیش کرد و ملامت ز پس روان

گرنه ستیزه ی دل ما بودی از بهشت

دل خود درست شد که ز ما بر شکست و رفت

هر دم به محنتی دگرم مبتلا کند

هر روز می کنند گل دیگرم در آب

بی دل تر از نزاری شوریده روزگار