باده خوریم ز اول شب تا دم صباح

زاهد که دل به شاهد دنیا دهد کجا

با دوست بایدم که چو بی دوست هیچ نیست

گویند می مخور که حرام است بل که خوک

ما آب خوریم و تو خون می خوری به جهل

عهد وفا ز مردم نا کس طمع مدار

قلاّش خوان مرا نه نزاری و لایق است