به موسمی که صبا تازه می کند جان را

نگارِ سیب ز نخ دانِ نار پستان را

که نیست رویِ ثباتی سپهرِ گردان را

بده ، بیار ، ستیزِ صلاح جویان را

وز آن فغان مددِ روح بخش انسان را

بزن به تار علی رغمِ جانِ نادان را

میانِ مجمعِ ایشان گدا و سلطان را

بتی که نیست چو او در بهشت رضوان را

عجب مدار که دفعی معیّن است آن را

چه گونه چشم رسد روزگارِ ایشان را