بر ندارم به جفا چشم امید از کرمت

وین تفاخر نه بس آخر که بمیرم ز غمت

از سر سر که سرم باد فدای قدمت

که به بت خانه روی سجده نماید صنمت

تا صبا را نبرد ناز بسی از کرمت

آن کن ای دوست که از کرده نباشد ندمت

تا بدانی که فراموش نکردم قسمت

بو که چون پیرهنت تنگ به بر در کشمت

عاقبت دست دهد دولت این نیز همت