به پای حادثه افکند روزگار مرا

میان آتش سوزان چه اختیار مرا

که قید عقل کند بعد از این شکار مرا

که دوستان همه بگذاشتند خوار مرا

که کنار تو افکند بر کنار مرا

مباش بی من و بی خویشتن مدار مرا

به هر چه غیر تو باشد چه کار مرا

که بی وجود تو جایی بود قرار مرا

شهیدم ار بکشد دردِ انتظار مرا

روا مدار چنین نا امیدوار مرا