سواره بر من مسکین ناتوان بگذشت

همین بگفت و به شبدیز بر ، روان بگذاشت

بغایتیست که آخر بدان دهان بگذشت

من این خطا نپسندم که بر زبان بگذشت

به اعتبار که ام روز بر چه سان بگذشت

گرفته بود که تیر از میان جان بگذشت

نفس نفس که زدم بر دلم نهان بگذشت

کسی ندید که هرگز پری چنان بگذشت

به چشم رغبت هر پیر کان جوان بگذشت

بت از برابر چشمم زمان زمان بگذشت

چو باد صبح که از طرف بوستان بگذشت

خضر بود به عدم رفت کز جهان بگذشت