هر کجا بی دلی و برناییست

من اگر دوست را ندارم دوست

لایق درد عشق شیرینی

متنعّم چو خسروِ پرویز

عدم مطلق است در باطن

آسمان هم چو ذره سرگردان

بل که هر ذره یی که می بینی

طمع استقامت اندر عشق

نقد را باش از آن که آینده

باش گو منتظر به پروانه

پنجه ی عشق را فرو بردن

گر چنین نیست پس به هر گوشه

آخرای دوستان نزاری زار

گر چه خفاش وار محجوب است