هر چه نسیه ست جز خیالی نیست

هر را نقد وقت نیست به دست

ملک باقی طلب که باقی را

عدمی مطلق است ناقص را

گر قناعت کند بیاسوده ست

عاشقانیم و عقل ناقص را

بی خود از در در آ و او را بین

هر که او را به چشم او بیند

بستان جام ما که در چشمه

هم ز جایی ست این اشارت ها

ای پسر بر امید نسیه مباش

چون نزاری همیشه بی خود باش

مرد آینده و گذشته نه ایم

نقد را باش اگر همه نفسی ست