ای جا که منم تا به خرابات بسی نیست

بر سر بتوان رفت به منزل گه محبوب

پنداشتم اوّل که مرا خاص مرایی

بی دوست بهشتم به چه کارست و نه مردم

بر چشمه ی چشمم بنشین تا بگشایی

چه کاه برِ همّت مردان چه کُهِ قاف