تا می نمی خورم غمِ دل می خورد مرا

یک دم به خوش دلی نزدم تا مکابره

باشد کزین مشقت شاقم دهد خلاص

ساقی مگر به مصقله جام غم زده ای

زیرِ گِل از عظام رمیم آید الغیاث

بی احتراق آتشِ می از دبور دی

آه از ندامت آه که حرمان روزگار

هرگز گمان که برد که صیّاد اعتبار

بر دست او ز توبه کنم توبۀ نصوح

بر من زبان دراز شوند اهل اعتراض

آخر نزاریا نکنی با خود این قیاس

وقعت چو بشکنند نگویی که بعد از این