ولایتی ست که نامش قناعت آبادست

ولایتی که درو نه ستم نه بی دادست

ولایتی که بلادش چو خلد بنیادست

ولایتی که درو حرص پای ننهاده ست

که صد مسیح به هر شب ز هر یکی زاده ست

غلام و خواجه و مخدوم و بنده آزادست

بسی ملوک و سلاطین زمانه را یادست

همه ممالکِ عالم محقّر افتاده ست

گهی غمین بود از روزگار و گه شادست

درو نه خاک و نه آتش نه آب و نه بادست

درو نه ولوله یی از خروش و فریاد ست

کسی قلاعِ حصینش به عنف نگشاده ست

خودی تست که او پیش تو بر استاده ست

چه دل بود که تو داری نه دل که فولادست