وین سروِ خرامان مگر از باغِ بهشت است

خوش خُلق و نکوسیرت و پاکیزه سرشت است

از آیینۀ چرخ مگویید که زشت است

فرزند بدین شیوه که پرورد و که کشته ست

خود بر سرم اندر ازل این حکم نوشته ست

از دیدۀ سوزن به درآید که چو رشته ست

آری که بسی مسجد جامع که کنشت است

با یاد تو یاد همه از دست بهشسته ست