سرِ آن دارم و در خاطرم این رغبت هست

با خود آورده ام این قاعده از بدوِ الست

نیست بر مستیِ من عیب و گر هست چه غم

خردۀ عشق برون است ز ادراکِ خرد

عشق در مکتبِ تسلیم ز مبدایِ وجود

با کسی باش که محتاج نباشد به کسی

جا نمانَد من و ما را چو درون آید دوست

او درآید به همه حال برون باید شد

ترکِ عزی نکند بی خبر از عّزِ عزیز

ای نزاری چو کمان گوشه گرفتن تا کی

هم اگر چند نزاری شده قربان اولا

رخت بر کنگرۀ منظر شست آوردی