یارب آن خلدست یا رویِ جهان آرایِ دوست

یارب آن عشق است یا مهرست یا شوق است چیست

دل دمی خرّم نباشد گر نبیند رویِ یار

دوست را بر جانِ من حکم است گو در جان نشین

فارغم از وعدهٔ فردا چو حالی حاضر است

گر دمی ابرو ترش دارد به شیرینی رواست

دشمنم گو خونِ دل می خور که من در زیر چنگ

خلق می گوید نزاری زندگی پر مشغله ست