ما دوست نداریم دگر هیچ به جز دوست

چه دشمن و چه دوست به جز او همه هیچ­اند

خاکِ در او چیست مرا ماءِ معین است

گر بار دهد یار وگرنه بکشم بار

آن را که خبر نیست زخود هرچه ازو گفت

مشنو که نصیبی ز وجودست عدم را

ای باد از آن زلفِ پر از چین که نسیمش

زان رایحه هر سوخته را آرزویی هست

بویی به نزاری برسان هین که معیّن