مست آمدیم و باز چنان می رویم مست

ای مدّعی تو وهم پرستی و ما حبیب

در ما مکش زبان به تعصّب ببند لب

مشنو که مسکراتِ من از شیرهء رزست

گر دیگران ز شیرهء انگور سرخوش اند

می را چه اعتبار به نزدیکِ ما اگر

می مونسی ست غم زدگان را که هم بدو

تشنیع می زدندی بر من که پیش ازین

زان می که ما به ساغرِ اَشواق می خوریم

آن ها که پرورش ز میِ عشق یافتند

خوش روزگارِ عمر عزیزان که هیچ وقت

خرّم وجودِ آن که بشوید به آبِ عفو

ما را نزاریا متواتر به وحیِ عشق

با سوزِ خویش ساز که عیبی بود اگر

در ناقص الوجود نباشد کمالِ نفس