بر جمال دوست ما را وجد و حالی دیگرست

بی زبان و حرفشان باشد به جان با جان سخن

روح را با روح راح عشق از مبدای کون

تا به اکمال حقیقی کان مقام اولیاست

بر بهشت و حور موهوم این همه تکرار چیست

مستی ما کس نداند کز کدامین خم کده ست

تو چه دانی بر سماوات حقایق چون روند

تو مبین خود را، همه او بین که او را در نقاب

تا نپنداری که او را انتقالی هست، نیست

نازکان را طاقت بار گران عشق نیست

مردمان بر شیوهٔ طرز نزاری منکرند

با کسی آخر چه می گویند کو را در حیات

در مراتب نیز اگر دانی ز راه خاصیت