چه عیش ها دگر اصحاب را کزین سفرست

نه یار با من و نه دل زهی دو دیدهٔ سخت

من از جهان و جگرگوشه ای و غایب از او

نه حاصلی و نه تکلیفی و نه مصلحتی

به قهستان درم از دوستان شکایت نیست

اگر تو قصهٔ ما بشنوی دگر نکنی

چه جان بکندم و خون خوردم و نمی میرم

معاف دار که با خویشتن نپردازد

به سر نمی شود از شاهدی وگرنه مرا

رقیب گفت نزاری مکن نظر به غرض