در حضور دوستان می پرست

هرکه را دادند جام بی هُشی

دل ز بدو فطرتم از دست رفت

چون ندادم دل به دلداری نِیَم

توبه ی توهم چو زلف یار ماست

چیست عقل و نفس ما؟لات و هبل

هم عنان جبرئیل حضرت است

عاقلان را حوصله ی این لقمه نیست

خویشتن بینان کوته دید را