از دست بدادم دل شوریده خود را

گر دوست به پرسیدن من رنجه کند پای

ای دوست میازار دلم را و مینداز

لا یلتفتی کردن و بر دوست شکستن

بس تربیتی باشد و اعزازی و لطفی

هم گوشه چشمی به عنایت سوی ما کن

تا خاک درت گل شود از خون نزاری