وین آب دیر شد که در این جوی جاری است

آری همیشه شیوه افسرده خواری است

اصل جهاد قاعده جان سپاری است

معهودِ ما به دوست نیازست و زاری است

آن را که برمقالتِ ما استواری است

بی طاقتی نتیجه بی اختیاری است

رخصت دهم که حاصلِ آن شرم ساری است

عذری که در مقابله نابه کاری است

گنجی که در خرابه کُنجِ نزاری است

فتوی روان شود که چو حلّاج داری است