روزگارم چو سر زلف پریشانش از آن است

قصه ی ما و برانیم که از خلق نهان است

گر همی خواهد وگرنه چه کند موی کشان است

وانکه بی اهل دلی می گذراند حیوان است

می جهانند و مرا دوست به از هردو جهان است

یار مشکل همه این است که با ما نه همان است

هرچه فرماید اگر چه نه چنان است چنان است

چه کنم بر سر مملوک خودش حکم روان است

قاتلم را به اشارت بنمایم که فلان است

عمر خوش می گذرانیم که دنیا گذران است

غم ما کم تر از آن است که مارا غم جان است

که نزاری ز پی اش گریه کنان نعره زنان جامه درآن است