مرا بی باده مستی بر دوام است

اگر عاشق به می مست است هیهات

مرا باری ز ساقی هوش رفته ست

کسی را دوست میدارم که نه می

به ناکام از چه هجرت کردم از دوست

چه میگویم که درعین وصالش

حجاب عاشقان زندان نفس است

از آن جا بگذری آری چه گویم

خوشا اقلیم درویشی که دایم

به همت ملک درویشی گرفتیم

فراغت گوشه ایی از عالم عشق

بنازم جان مستی را که گفته ست

به جان مشتاق اویم تا شنودم

دلم با من شبی گفت اندرین عهد

به دل گفتم مگر کز بدو فطرت