جهان در سایه خورشید عشق است

یقین در ذرّه ذرّه آفتاب است

چو جنّت را طلب گاری نشان خواه

روان کردیم دانش را که دایم

مگویید آب حیوان درسیاهی ست

سکندر چشمه می جست و ندانست

سخن روشن ز نور آفتاب است

رکاب عقل اگرچه پای مال است

به نورالعین حق بنگر که الحق

گریز از آفتابِ ناتوانی

نزاری نیّرین طالعت را

اگر نامت چو شمس آفاق بگرفت