آه مِن حُبّکَ مِن حُبّکَ آه این چه قضاست

آتش عشق به هر بیشه که در می افتد

گرد بر دامن هر سوخته کز عشق نشست

غم مستغرق دریا نخورد بر ساحل

کس نداند که مرا با تو چه کار افتاده ست

لا محال از عقب عشق ملامت خیزد

به ملامت گر و تشنیع زن و عیب نمای

گر مرا عشق ز خلقیّت خود برهاند

چو حجاب است هم از پیش مگر برخیزد

راز خاصان نتوان کرد چنین فاش خموش