قاعدهٔ روزگار پرورش ناسزاست

عقل تبّرا کند از دل دنیاپرست

دنیی و دین پیش ما هست مثال دو رعد

مرکب شبدیز نیست لایق هر خرسوار

بر سر هر دون نهد چرخ کلاه مهی

ای که ز عقل مجاز ساخته ای مرکبی

شبههٔ عقل است این مطلق و تو مشتبه

دنیی و عقبی به هم هر دو حجاب تو اند

دیدهٔ خود دیده را طاقت آن نور نیست

معرفت او به دوست اوست که فی الجمله اوست

چشمه اگر با محیط لاف احاطت زند

معنی کثرت عیان باز نمایم به تو

شایبهٔ عیب جوی ظاهر اهل ریا

دوش درآمد سروش گفت نزاری بیا

دنیی و دین نزد من جز هبل و لات نیست