همین که از برم آن سرو سیم تن برخاست

چنان ز قلزم چشمم روانه شد طوفان

به هر مقام که شد از خروج خلق نفور

غلط شدم که نقاب از جمال خود برداشت

صبا ز جیب عرق چین او چو برخیزد

ز غنچه تا ورق نازکش برون آمد

خیال رویش از آنگه که در نظر بنشست

من و محبت و آلایش بدن هیهات

مگر منازعتی شد میان دیده و دل

جمال شاهد جانان به داوری بنشست

کمند زلف نمود از حجاب و گفت چنین